Αυτό κάνω, προσπαθώ να μάθω να ζω σύμφωνα με τους
κανόνες της Ζωής. Πρέπει να επιβιώσω και όχι να ζήσω
περισσότερο η λιγότερο, απλά να ζήσω όσο μου αναλογεί.
Δεν είναι βέβαια εύκολο, η προσαρμογή στην τεχνική επιβίωσης
δεν είναι καθόλου εύκολη, θέλει συνεχή προσπάθεια και υπομονή.
Πάντως εγώ προσπαθώ, όσο μπορώ και στο τέλος θα δω τι έχω
καταφέρει. Αξίζει να προσπαθείς για την ζωή, για την επιβίωση, είναι
ικανοποίηση για σένα, για τους γύρω σου και όλους αυτούς που
νοιάζονται και σ αγαπούν. Σκέψεις, σκέψεις και αισιοδοξία μέσα στην
ησυχία του δωματίου του Νοσοκομείου. Μόνη μου συντροφιά αυτοί
που με προσέχουν από το νοσοκομείο, οι δικοί μου που είναι πάντα
κάποιος κοντά μου δίπλα μου και το κομπιούτερ μου.
Οι μέρες πέρασαν, κουράστηκα κλεισμένος στο νοσοκομείο παρέα
με ορούς, σωλήνες και σωληνάκια, εξετάσεις και φάρμακα. Καιρός να
βγω να δω τι γίνεται έξω από το δωμάτιο του νοσοκομείου. Επιτέλους
πρέπει να αρχίσω να ζω κανονικά, φυσιολογικά. Να μάθω να ζω με τους
άλλους και όχι μόνο με τους ανθρώπους του νοσοκομείου και τους
γιατρούς. Έγινε μου είπε ο γιατρός μου, αύριο μετά το μεσημέρι βγαίνεις
και πηγαίνεις σπίτι σου να συνεχίσεις την τεχνική της επιβίωσης.
Πολύ χάρηκα που θα βγω επιτέλους από το νοσοκομείο, καιρός είναι
να κάνω τα πρώτα βήματα της καινούργιας ζωής μου.....
Συνεχίζεται......
