Η Ζωή την επόμενη ημέρα.....

Υπομονή και επιμονή χρειάζονται για να τα βγάλω πέρα από εδώ
και πέρα. Πρέπει να μάθω να ζω, την Ζωή, από εδώ και μπρος με
καινούργια δεδομένα και να συνηθίσω τον τρόπο της καινούργιας
ζωής όσο μπορώ πιο γρήγορα για να μπορώ να σταθώ στο περιβάλλον
που ζω όσο γίνεται καλύτερα. Χρειάζεται να μάθω να συμπεριφέρομαι
μεταξύ των ανθρώπων φυσιολογικά, όπως και πριν κάνω την εγχείρηση
του καρκίνου στον λάρυγγα. Σιγά σιγά περνάω από την γνώση στην πράξη
για να μπορέσω να σταθώ με επιτυχία στην καινούργια μου ζωή.
Πρέπει να εξακολουθήσω να ζω προσφέροντας στη ζωή δημιουργικά και
αφήνοντας πίσω μου το κάθε ποσοστό αναπηρίας λόγω καρκίνου.
Πιστεύω ότι αυτό μπορώ να το καταφέρω να το προσπεράσω και να
παραμείνω χρήσιμος και δημιουργικός μεταξύ των συνανθρώπων μου.
Το να μην μιλάω, μόνο, δεν είναι κουσούρι. Είναι αποτέλεσμα του καρκίνου.
Πάντως θα προσπαθήσω όσο μπορώ να ξεπεράσω τα προβλήματα που
σίγουρα θα παρουσιάζονται και όλα θα πάνε καλά, μέχρι το τέλος.
Δεν ζητάω από κανέναν να ζήσω λιγότερο, η περισσότερο, απλά να ζήσω
όσο ακριβώς μου αναλογεί !
Συνεχίζεται......

Η Ζωή την επόμενη ημέρα.....Νο5

Κάθε ημέρα και καλύτερα πηγαίνετε, καπετάνιε, μου λένε τα παιδιά
που με προσέχουν, οι νοσοκόμοι και οι νοσοκόμες και οι μέρες περνούν
χωρίς διακοπή στο Νοσοκομείο Ερρίκος Ντυνάν.
Σε λίγες ημέρες θα μου επιτρέψουν να βγω από το Νοσοκομείο και να
επιστρέψω στο σπίτι μου. Τώρα τρώω κανονικά και μπορώ να φροντίζω
τον εαυτό μου, μόνος μου. Απλά θα χρειαστώ την βοήθεια κάποιου να
είναι στο σπίτι τους πρώτους μήνες της προσαρμογής μου για την ασφάλεια
μου κυρίως και για ότι χρειάζομαι. Τώρα οι ημέρα περνά πιο όμορφα, όλα
πηγαίνουν καλά και πάντα σχεδόν όλη μέρα έχω συντροφιά τους δικούς μου
και φίλους και γνωστούς που περνάνε για να με δουν. Ο γιατρός μου πολλές
φορές περνά 2 φορές την ημέρα για να βλέπει την κατάστασή μου πιο συχνά.
Την δευτέρα καπετάνιε λίγο μετά το μεσημέρι θα βγεις αν όλα πάνε καλά
όπως πηγαίνουν, μου είπε σήμερα ο γιατρός που με παρακολουθεί καθημερινά.
Το χαμόγελο αμέσως ζωγραφίστηκε στο πρόσωπο μου, χάρηκα που θα βγω
και θα πάω στο σπίτι μου στον χώρο που με γνωρίζει πολύ καλά.
Έτσι και έγινε ήρθαν οι δικοί μου και με πήραν και γραμμή για το σπίτι
στα Βριλήσσια που έτοιμο με περιμένει. Μαζί μου θα είναι για λίγους μήνες
μια κυρία, που θα μένει στο σπίτι, απλά, για να με προσέχει και για την
ασφάλειά μου κυρίως και να με βοηθάει για να μπορώ να ξεπερνώ τις αρχικές
δυσκολίες που μπορούν να παρουσιαστούν. Το βασικό είναι ότι θα μιλάει
για να μπορώ να έρχομαι σε επικοινωνία με τους άλλους γύρω μου μέχρι να
αρχίσω να μαθαίνω να μπορώ να μιλάω εγώ και μαζί με το γράψιμο να μπορώ
να συνεννοούμαι για την επιβίωση στην καινούργια μου ζωή.
Μια νέα ζωή, άγνωστη τουλάχιστον για μένα αρχίζει από δω και πέρα, πρέπει
να τα καταφέρω. Υπομονή και επιμονή χρειάζονται για να τα βγάλω πέρα....
Συνεχίζεται......

Η Ζωή την επόμενη ημέρα.....Νο4

Τα πρωινά πάντα ξυπνάω νωρίς, γιατί αρχίζει η κάθε ημέρα από πολύ

νωρίς το πρωί με την επίσκεψη των νοσοκόμων για να με δουν, να δουν

αν όλα πάνε καλά και να μου κάνουν τις πρωινές εξετάσεις σε όλα όσα

τους έχουν δώσει εντολές οι γιατροί που με παρακολουθούν. Ακόμα δεν

μπορώ να σηκωθώ γιατί είμαι γεμάτος σωληνάκια και θέλει προσοχή.

Από νωρίς αρχίζει το πρωινό φαγητό με τα σωληνάκια από την μύτη

και με προσοχή με σηκώνουν για να πλυθώ, να πάω τουαλέτα και να

μου αλλάξουν τα σεντόνια στο κρεββάτι σε καθημερινή βάση. Τότε

με προσοχή κάθομαι στην καρέκλα μου και στο κομπιούτερ μου για

να μάθω τα νέα, να ενημερωθώ και να έρθω σε επαφή με τους γνωστούς

και τους δικούς μου. Λίγο μετά τις οκτώ κάθε πρωινό έρχεται πάντα

κάποιος από τους δικούς μου για να είναι μαζί μου να με προσέχει.

Έτσι πέρασαν οι ημέρες και οι εβδομάδες στο δωμάτιο του Νοσοκομείου

μέχρι να μπορέσω να αναλάβω δυνάμεις, να μου βγάλουν όλους τους

ορούς τα σωληνάκια τους καθετήρες και να αρχίσω να τρώω σιγά, σιγά

από το στόμα. Πρέπει να πάρεις βάρος πριν βγεις μου είπε ο γιατρός μου

που με επισκέπτεται καθημερινά για να δει την πρόοδο της υγείας μου.

Ξεχωριστά σχεδόν κάθε ημέρα με πήγαιναν για κάποια εξέταση και μου

έπαιρναν αίμα καθημερινά το πρωί για ανάλυση να δουν πως είναι

ο οργανισμός μου με τόσα φάρμακα που μου δίνουν με τους ορούς.

Έπρεπε πριν βγω να είμαι καθ όλα εντάξει και να μπορώ να επιβιώνω

με τις δικές μου δυνάμεις. Μια καινούργια ζωή άρχιζε για μένα που θα

συνεχιζόταν για τα υπόλοιπα χρόνια μέχρι το τέλος....

Το χαμόγελο άρχισε να σχηματίζεται στα χαρακτηριστικά του προσώπου

μου και να φαίνεται καθημερινά όλο και πιο καλύτερα.

Σχεδόν ένας μήνας κοντεύει μετά την εγχείρηση και ακόμα βρίσκομαι

στο δωμάτιο του νοσοκομείου Ερρίκος Ντυνάν....

Συνεχίζεται.....

Η Ζωή την επόμενη ημέρα.....Νο3

Εγώ δεν μιλάω, απλά ακούω μόνο και προσέχω και κάποια φορά
χαμογελάω. Μιλάνε οι άλλοι για μένα και εγώ ακούω, παρέα μου
στο δωμάτιο του Νοσοκομείου έχω το Λαπ – Τοπ μου και βλέπω
και λίγο τηλεόραση. Γράφω, διαβάζω, ακούω μουσική και έρχομαι
σε επαφή με τον έξω κόσμο με μηνύματα μέσω του κινητού μου και
του κομπιούτερ μου. Στις ώρες που μπορώ βγαίνω βόλτα σιγά, σιγά
στον διάδρομο που είναι μπροστά από τα δωμάτια. Οι νοσοκόμοι
οι νοσοκόμες και οι γιατροί με προσέχουν σαν τα μάτια τους και σχεδόν
όλη μέρα μα και τις νύχτες είναι δίπλα μου και με προσέχουν για ότι
χρειαστώ μέχρι να μπορέσω να κουμαντάρω τον εαυτό μου μόνος μου.
Τα βράδια, μέχρι το πρωί, υπάρχει κοντά μου αποκλειστική για ασφάλεια
και για ότι χρειαστώ, η Σοφία. Όλα πηγαίνουν από το καλό στο καλύτερο
σιγά, σιγά με την επίβλεψη των γιατρών μου και των Νοσοκόμων.
Ακόμα δεν είμαι σε θέση να κουμαντάρω τον εαυτό μου, πρέπει να είμαι
στο κρεββάτι ξαπλωμένος και είμαι γεμάτος σωληνάκια παντού για να
γίνει πιο γρήγορα η ανάρρωση με ασφάλεια, φαγητό με σωληνάκι, όπως
και τα φάρμακα τα παίρνω και καθημερινά σχεδόν μου γίνονται εξετάσεις
για να παρακολουθούν οι γιατροί την πρόοδο της υγείας μου. Μόνο που
έχω αδυνατίσει πολύ και χρειάζομαι δυνάμεις. Ότι θέλω έχω ειδικά μπλοκ
και γράφω αυτά που θέλω και με το γράψιμο απαντάω σε ότι με ρωτάνε
και η Ζωή συνεχίζεται για να έρθει η επόμενη ημέρα.....
Συνεχίζεται.....

Η Ζωή την επόμενη ημέρα.....Νο2

Μια καινούργια ζωή άρχιζε με η χωρίς καρκίνο, αυτό δεν το ήξερε μα

και ούτε το ξέρει και ο γιατρός μου που θα μου έκανε την εγχείρηση, ούτε

και εγώ, απλά είχα εμπιστοσύνη στους γιατρούς μου που ανέλαβαν να

πραγματοποιήσουν την εγχείρηση στον λάρυγγα και τον καθαρισμό από

τον καρκίνο, αυτό πόσο εφικτό είναι θα δείξει με την πάροδο του χρόνου.

Μετά την εγχείρηση θέλει απλά παρακολούθηση για πρόληψη.

Ο γιατρός μου, ο κεντρικός χειρουργός και οι τρεις χειρουργοί για εξτρά

ασφάλεια που υπήρχαν, δεν ήξεραν τι ακριβώς θα συναντούσαν πριν την

εγχείρηση, απλά είχαν κάνει το πλάνο τους που χρειάζεται σε αυτές τις

περιπτώσεις και πήγαμε για την εγχείρηση το πρωί της 18ης Αυγούστου.

Νωρίς το πρωί με πήρανε από το δωμάτιό μου και με πήγαν στο κεντρικό

χειρουργείο του Ερρίκος Ντυνάν για να γίνει η επέμβαση για την αφαίρεση

του καρκίνου από τον λάρυγγα. Πριν την γενική αναισθησία τελευταίο

χαμόγελο στους γιατρούς και στους δυο αναισθησιολόγους και σε γενική

αναισθησία υπεβλήθη σε ολική λαρυγγεκτομή και τροποποιημένο

λειτουργικό λεμφαδενικό καθαρισμό στις περιοχές αμφοτερόπλευρως.

Ο χειρουργικός χρόνος ήταν παρατεταμένος, λίγο παρ απάνω από εννέα

ώρες κράτησε η εγχείρηση, πολύς ο χρόνος και όλοι ανησυχούσαν εκτός

από εμένα που βρισκόμουν σε αναισθησία, απλά κάποια στιγμή μετά

δέκα ώρες από την εγχείρηση ξύπνησα στο δωμάτιό μου υπό τα βλέμματα

του γιατρού μου και των δικών μου, με ζωγραφισμένη την αγωνία στα

πρόσωπά τους, πρώτα χαμόγελα και πρώτες φωνές από την καινούργια

μου ζωή χωρίς να ξέρω τι ακριβώς έχει συμβεί. Απλά δεν μπορούσα να

μιλήσω γιατί μου τα είχαν αφαιρέσει όλα από τον λάρυγγα, ακόμα και

τις φωνητικές χορδές που είχαν προσβληθεί από τον καρκίνο.

Απλά άρχιζε για μένα μια καινούργια ζωή μια άλλη μέρα στη ζωή μου

με αφετηρία το βράδυ της 18ης Αυγούστου του 2011 στο Νοσοκομείο

Ερρίκος Ντυνάν. Πρώτες ανάσες, πρώτα κοιτάγματα και πρώτες ομιλίες

από την νέα μου ζωή και η ζωή συνεχίζεται με ένα χαμόγελο και ένα

μεγάλο ευχαριστώ στον γιατρό μου τον Χάρη Βοντετσιάνο !

Συνεχίζεται.....

Η Ζωή την επόμενη ημέρα.....Νο1

Αρχές του Μάη 2011 άρχισαν όλα την επόμενη ημέρα, έτσι ξαφνικά,
στη Ζωή μου. Ετοιμαζόμουν για τις καλοκαιρινές διακοπές όπως κάθε
χρονιά, νωρίς το καλοκαίρι, όταν μου παρουσιάστηκε μια βραχνάδα
στην φωνή, στην ομιλία μου. Δεν ήμουν κρυωμένος και ούτε κάπνιζα
για να πω τι μπορούσε να συμβαίνει. Οι μέρες περνούσαν και η βραχνάδα
συνεχιζόταν χωρίς διακοπή, άρχισα να ανησυχώ, γιατί θα πήγαινα στις
αρχές του Ιούνη διακοπές στην Πάτμο σχεδόν όλο τον μήνα για να κάνω
φωτογράφιση στην Πάτμο και στα μικρά Δωδεκάνησα. Απεφάσισα να
πάω στον γιατρό, τον Οριλά, για να με κοιτάξει να μου πει τι συμβαίνει.
Για να δω αν πρέπει να πάω διακοπές, πράγματι πήγα στον γιατρό με
είδε και μου είπε ότι δεν βλέπει τίποτα το ανησυχητικό και μου έδωσε
να πάρω ένα μπουκάλι σιρόπι για τον λαιμό μου, τον ευχαρίστησα και
έφυγα και σε λίγες ημέρες ετοιμάστηκα για να πάω στην Πάτμο. Εν τω
μεταξύ η βραχνάδα στη φωνή συνεχιζόταν και εγώ πήρα το πλοίο και
έφυγα για Πάτμο χωρίς αρχικά να ανησυχώ. Οι μέρες περνούσαν και
η βραχνάδα συνεχιζόταν όλο και πιο έντονη και ανησυχητική και
στα αλήθεια άρχισε να με ανησυχεί και διέκοψα τις διακοπές μου και
γύρισα στον Πειραιά και στην Αθήνα για να πάω στον γιατρό.
Πήγα λοιπόν στον γιατρό να με δει και μου είπε ότι βλέπει κάτι το
ανησυχητικό στον λάρυγγα μου και στις φωνητικές χορδές και πρέπει
να το βγάλουμε για να δούμε αν είναι κακοήθη, θα το στείλουμε για
βιοψία για διάγνωση για καρκίνο. Αμέσως εγώ είπα στον γιατρό να
ετοιμάσει χειρουργείο να το αφαιρέσουμε να δούμε τι συμβαίνει και
έτσι έγινε. Μπήκα στην Ευρώ κλινική και με λέιζερ μου το έβγαλε
ο γιατρός μου ο Χάρης και το έστειλε για βιοψία. Είναι κακοήθη
μου λέει ο γιατρός μου όταν βγήκαν τα αποτελέσματα της βιοψίας.
Καρκίνος του λάρυγγα, μου είπε ο γιατρός μου ενώ εγώ βρισκόμουν
σε ανάρρωση μετά την εγχείρηση με λέιζερ. Στενοχωρήθηκα βέβαια
αλλά έπρεπε με κάθε τρόπο να το αντιμετωπίσω, έπρεπε να τα βάλω
με τον καρκίνο....μια καινούργια προσπάθεια για μια καινούργια
Ζωή άρχιζε για μένα, έπρεπε να τα βγάλω πέρα και αυτό έκανα με
την βοήθεια του γιατρού μου και των γιατρών μου. Χωρίς καθυστέρηση
καμιά μπήκα στο Νοσοκομείο Μετροπόλιταν για να κάνω την πρώτη
χημειοθεραπεία πριν κάνω την κανονική ανοιχτή εγχείρηση στο
Ερρίκος Ντυνάν για να μου αφαιρέσουν τον καρκίνο από την περιοχή
του λάρυγγα. Έτσι και έγινε, μία και μοναδική χημειοθεραπεία μου
έγινε τελικά, αλλά πολύ δυναμική, μου είπε ο γιατρός μου και τον
Αύγουστο ακολούθησε η ανοιχτή εγχείρηση για να μου καθαρίσουν
τον καρκίνο από τον λάρυγγα. Μια καινούργια ζωή άρχιζε για μένα
για την οικογένειά μου και όλους τους αγαπημένους μου και μη....
Η Ζωή συνεχίζεται.....

Καλή Χρονιά στη Ζωή την μοναδική.....

Η καινούργια χρονιά με συνάντησε με καινούργια Ζωή να προσπαθώ
για ένα καλύτερο αύριο μετά την περιπέτεια της υγείας μου.
Το ταξίδι της Ζωής θέλει κουράγιο, υπομονή και επιμονή μέχρι το
τέλος, μέχρι την άφιξη στο τέλος του ταξιδιού.
Εδώ μαζί θα ταξιδέψουμε για ένα καλύτερο αύριο για έναν καλύτερο
κόσμο με κατανόηση και αγάπη για το ταξίδι που λέγεται Ζωή.
Καπετάνιος