Η Ζωή την επόμενη ημέρα.....

Ένας καινούργιος τρόπος ζωής αρχίζει....
Εδώ στο σπίτι όλα είναι διαφορετικά πρέπει να τα κάνεις όλα
μόνος σου και μ αρέσει, πρέπει να φροντίζω τον εαυτό μου πια
και να προσέχω γιατί όλα άλλαξαν στη στιγμή. Η γυναίκα που είναι
μαζί μου με προσέχει, κυρίως, για την ασφάλεια και για την συνεννόηση
με το τηλέφωνο, γιατί δεν μπορώ να μιλάω. Όλα τα άλλα προσπαθώ να
τα κάνω εγώ και αν χρειαστεί με βοηθά στη συνεννόηση η γυναίκα που
είναι πάντα μαζί μου αυτό τον πρώτο καιρό που είμαι σπίτι.
Υπομονή χρειάζεται και αγάπη για την ζωή, χαμόγελο και στυλ.
Έτσι περνούν οι ημέρες μου στην καινούργια μου ζωή ήσυχα, με ηρεμία
όσο μπορώ και υπομονή. Εδώ που μένω στα Βριλήσσια θα μείνω μέχρι
τέλος του μήνα Σεπτέμβρη και μετά φεύγω για να πάω να μείνω στη Νέα
Σμύρνη κοντά στους δικούς μου ανθρώπους για να είμαι κοντά τους για
να με προσέχουν και να με φροντίζουν όταν χρειάζομαι φροντίδα.
Έτσι και έγινε, την πρώτη βδομάδα του Οκτώβρη, ένα πρωινό μετακόμισα
στο καινούργιο μου σπίτι που νοίκιασα στη Νέα Σμύρνη κοντά στα αδέλφια
μου και στην κόρη μου για να έχω την έξτρα ασφάλειά μου.
Όλα πήγαν καλά και όλα πηγαίνουν μια χαρά, όμορφα είναι και εδώ και
το κυριότερο είναι πολύ κοντά και η θάλασσα που θα πηγαίνω βόλτα με
το τραμ που περνά κοντά από το σπίτι που μένω στην Αγία Παρασκευή.
Όλα και όλοι είναι κοντά μου, δίπλα μου και η ζωή συνεχίζεται με υπομονή
και επιμονή για την επιβίωση. Σε λίγο θα αρχίσω και μαθήματα λογοθεραπείας.
Η γυναίκα που είναι μαζί μου να με προσέχει στο τέλος του μήνα θα φύγει
δεν την χρειάζομαι άλλο, θα τα κάνω όλα μόνος μου, μπορώ πια να φροντίζω
και να κουμαντάρω την καινούργια μου ζωή μόνος μου, αν θέλω η χρειάζομαι
κάτι τις έχω τους δικούς μου κοντά μου δίπλα μου που τους μιλάω με μηνύματα
μέσω Ίντερνετ και κινητού τηλεφώνου και η καινούργια μου ζωή συνεχίζεται.
Ξεπέρασα σιγά σιγά τον φόβο της μοναξιάς.....
Συνεχίζεται.....

Η Ζωή την επόμενη ημέρα.....

Καιρός είναι να αρχίσω να ζω χωρίς ορούς, σωλήνες και σωληνάκια
εξετάσεις καθημερινές και φάρμακα. Επιτέλους να πάω στον τόπο
και τον χώρο τον δικό μου. Να αρχίσω να ζω φυσιολογικά, κοντά στους
δικούς μου ανθρώπους, τους φίλους και τους γνωστούς, να αρχίσω να
φτιάχνω και να τρώω το φαγητό το δικό μου, να πηγαίνω βρε αδελφέ
την βόλτα μου, να πιω τον καφέ μου στην πλατεία με την παρέα, να
πηγαίνω για ψώνια, καιρός είναι να γυρίσω σιγά σιγά στις φυσιολογικές
μου συνήθειες, να κοιμάμαι στο κρεβάτι μου, να πίνω τον καφέ μου.
Καιρός είναι να αρχίσω την τεχνική της επιβίωσης στην καινούργια
ζωή μου. Όλα από τώρα που θα ζω μόνος μου είναι πλέον διαφορετικά.
Δεν είναι μόνο ο καρκίνος, είναι και το ότι δεν μιλάω, δύσκολα τα
πράγματα στην καινούργια ζωή, αλλά πρέπει να τα καταφέρω και αυτό
είναι το σίγουρο. Με υπομονή και επιμονή θα τα καταφέρω.
Τώρα τον πρώτο καιρό, τουλάχιστον, θέλω τη βοήθεια κάποιου μαζί
μου να με προσέχει, για ασφάλεια. Το τηλέφωνο το χρησιμοποιώ, το
κινητό, μόνο για μηνύματα. Το σταθερό μόνο ακούω, δεν μπορώ
ακόμα να μιλήσω. Έτσι και έγινε, ήρθε η άλλη μέρα και το μεσημέρι
βγήκα από το Νοσοκομείο, σχεδόν στο τέλος του Αυγούστου και σε
λίγο βρέθηκα στο σπίτι μου, όχι μόνος μου αλλά με μια κυρία που
θα έμενε στο σπίτι μαζί μου για τουλάχιστον 2 μήνες για ασφάλεια,
μέχρι να μπορέσω να φροντίζω για όλα για τον εαυτό μου και για
την ασφάλειά μου. Τώρα άρχιζε η συνέχεια της νέας μου ζωής.
Άρχισα να κυκλοφορώ στα Βριλήσσια λίγο λίγο με ένα μπλογκ
και στυλό στο χέρι για να μπορώ να μιλάω και να συνεννοούμαι.
Τι να κάνω έπρεπε να μάθω να ζω, να επιβιώσω.....
Η ζωή συνεχίζεται.....

Δευτέρα 5 Μαρτίου 2012