Η Ζωή την επόμενη ημέρα.....

Καιρός είναι να αρχίσω να ζω χωρίς ορούς, σωλήνες και σωληνάκια
εξετάσεις καθημερινές και φάρμακα. Επιτέλους να πάω στον τόπο
και τον χώρο τον δικό μου. Να αρχίσω να ζω φυσιολογικά, κοντά στους
δικούς μου ανθρώπους, τους φίλους και τους γνωστούς, να αρχίσω να
φτιάχνω και να τρώω το φαγητό το δικό μου, να πηγαίνω βρε αδελφέ
την βόλτα μου, να πιω τον καφέ μου στην πλατεία με την παρέα, να
πηγαίνω για ψώνια, καιρός είναι να γυρίσω σιγά σιγά στις φυσιολογικές
μου συνήθειες, να κοιμάμαι στο κρεβάτι μου, να πίνω τον καφέ μου.
Καιρός είναι να αρχίσω την τεχνική της επιβίωσης στην καινούργια
ζωή μου. Όλα από τώρα που θα ζω μόνος μου είναι πλέον διαφορετικά.
Δεν είναι μόνο ο καρκίνος, είναι και το ότι δεν μιλάω, δύσκολα τα
πράγματα στην καινούργια ζωή, αλλά πρέπει να τα καταφέρω και αυτό
είναι το σίγουρο. Με υπομονή και επιμονή θα τα καταφέρω.
Τώρα τον πρώτο καιρό, τουλάχιστον, θέλω τη βοήθεια κάποιου μαζί
μου να με προσέχει, για ασφάλεια. Το τηλέφωνο το χρησιμοποιώ, το
κινητό, μόνο για μηνύματα. Το σταθερό μόνο ακούω, δεν μπορώ
ακόμα να μιλήσω. Έτσι και έγινε, ήρθε η άλλη μέρα και το μεσημέρι
βγήκα από το Νοσοκομείο, σχεδόν στο τέλος του Αυγούστου και σε
λίγο βρέθηκα στο σπίτι μου, όχι μόνος μου αλλά με μια κυρία που
θα έμενε στο σπίτι μαζί μου για τουλάχιστον 2 μήνες για ασφάλεια,
μέχρι να μπορέσω να φροντίζω για όλα για τον εαυτό μου και για
την ασφάλειά μου. Τώρα άρχιζε η συνέχεια της νέας μου ζωής.
Άρχισα να κυκλοφορώ στα Βριλήσσια λίγο λίγο με ένα μπλογκ
και στυλό στο χέρι για να μπορώ να μιλάω και να συνεννοούμαι.
Τι να κάνω έπρεπε να μάθω να ζω, να επιβιώσω.....
Η ζωή συνεχίζεται.....

Δευτέρα 5 Μαρτίου 2012