χαμογελάω. Μιλάνε οι άλλοι για μένα και εγώ ακούω, παρέα μου
στο δωμάτιο του Νοσοκομείου έχω το Λαπ – Τοπ μου και βλέπω
και λίγο τηλεόραση. Γράφω, διαβάζω, ακούω μουσική και έρχομαι
σε επαφή με τον έξω κόσμο με μηνύματα μέσω του κινητού μου και
του κομπιούτερ μου. Στις ώρες που μπορώ βγαίνω βόλτα σιγά, σιγά
στον διάδρομο που είναι μπροστά από τα δωμάτια. Οι νοσοκόμοι
οι νοσοκόμες και οι γιατροί με προσέχουν σαν τα μάτια τους και σχεδόν
όλη μέρα μα και τις νύχτες είναι δίπλα μου και με προσέχουν για ότι
χρειαστώ μέχρι να μπορέσω να κουμαντάρω τον εαυτό μου μόνος μου.
Τα βράδια, μέχρι το πρωί, υπάρχει κοντά μου αποκλειστική για ασφάλεια
και για ότι χρειαστώ, η Σοφία. Όλα πηγαίνουν από το καλό στο καλύτερο
σιγά, σιγά με την επίβλεψη των γιατρών μου και των Νοσοκόμων.
Ακόμα δεν είμαι σε θέση να κουμαντάρω τον εαυτό μου, πρέπει να είμαι
στο κρεββάτι ξαπλωμένος και είμαι γεμάτος σωληνάκια παντού για να
γίνει πιο γρήγορα η ανάρρωση με ασφάλεια, φαγητό με σωληνάκι, όπως
και τα φάρμακα τα παίρνω και καθημερινά σχεδόν μου γίνονται εξετάσεις
για να παρακολουθούν οι γιατροί την πρόοδο της υγείας μου. Μόνο που
έχω αδυνατίσει πολύ και χρειάζομαι δυνάμεις. Ότι θέλω έχω ειδικά μπλοκ
και γράφω αυτά που θέλω και με το γράψιμο απαντάω σε ότι με ρωτάνε
και η Ζωή συνεχίζεται για να έρθει η επόμενη ημέρα.....
Συνεχίζεται.....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου