Τα πρωινά πάντα ξυπνάω νωρίς, γιατί αρχίζει η κάθε ημέρα από πολύ
νωρίς το πρωί με την επίσκεψη των νοσοκόμων για να με δουν, να δουν
αν όλα πάνε καλά και να μου κάνουν τις πρωινές εξετάσεις σε όλα όσα
τους έχουν δώσει εντολές οι γιατροί που με παρακολουθούν. Ακόμα δεν
μπορώ να σηκωθώ γιατί είμαι γεμάτος σωληνάκια και θέλει προσοχή.
Από νωρίς αρχίζει το πρωινό φαγητό με τα σωληνάκια από την μύτη
και με προσοχή με σηκώνουν για να πλυθώ, να πάω τουαλέτα και να
μου αλλάξουν τα σεντόνια στο κρεββάτι σε καθημερινή βάση. Τότε
με προσοχή κάθομαι στην καρέκλα μου και στο κομπιούτερ μου για
να μάθω τα νέα, να ενημερωθώ και να έρθω σε επαφή με τους γνωστούς
και τους δικούς μου. Λίγο μετά τις οκτώ κάθε πρωινό έρχεται πάντα
κάποιος από τους δικούς μου για να είναι μαζί μου να με προσέχει.
Έτσι πέρασαν οι ημέρες και οι εβδομάδες στο δωμάτιο του Νοσοκομείου
μέχρι να μπορέσω να αναλάβω δυνάμεις, να μου βγάλουν όλους τους
ορούς τα σωληνάκια τους καθετήρες και να αρχίσω να τρώω σιγά, σιγά
από το στόμα. Πρέπει να πάρεις βάρος πριν βγεις μου είπε ο γιατρός μου
που με επισκέπτεται καθημερινά για να δει την πρόοδο της υγείας μου.
Ξεχωριστά σχεδόν κάθε ημέρα με πήγαιναν για κάποια εξέταση και μου
έπαιρναν αίμα καθημερινά το πρωί για ανάλυση να δουν πως είναι
ο οργανισμός μου με τόσα φάρμακα που μου δίνουν με τους ορούς.
Έπρεπε πριν βγω να είμαι καθ όλα εντάξει και να μπορώ να επιβιώνω
με τις δικές μου δυνάμεις. Μια καινούργια ζωή άρχιζε για μένα που θα
συνεχιζόταν για τα υπόλοιπα χρόνια μέχρι το τέλος....
Το χαμόγελο άρχισε να σχηματίζεται στα χαρακτηριστικά του προσώπου
μου και να φαίνεται καθημερινά όλο και πιο καλύτερα.
Σχεδόν ένας μήνας κοντεύει μετά την εγχείρηση και ακόμα βρίσκομαι
στο δωμάτιο του νοσοκομείου Ερρίκος Ντυνάν....
Συνεχίζεται.....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου